Με όσα έχουν κάνει, ή δεν έχουν κάνει, ή έχουν ψηφίσει, όλα αυτά τα περιστατικά είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ .
Να είναι κι ευχαριστημένοι για το ελάχιστο που τους έχει συμβεί μέχρι σήμερα.
Πέρα όμως από αυτό, απορεί κανένας για το αν έχουν λίγο (έστω ελάχιστο) φιλότιμο και αιδώ, μία έστω ελάχιστη αξιοπρέπεια και δεν παραιτούνται αναλογιζόμενοι το τι πράττουν και τι παθαίνουν.
Όμως όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά για τους πραιτοριανούς του εκάστοτε καθεστώτος.
Η ιστορία διδάσκει. Τα ίδια γεγονότα έχει συναντήσει ξανά και ξανά στο παρελθόν. Η μέθοδος που τα καθεστώτα κάθονται στο σβέρκο μας είναι κλασικός, ίδιος για αιώνες.
Ένας μικρός διάλογος που αποδίδεται μεταξύ του Αλή πασά των Ιωαννίνων και του Γάλλου πρόξενου Πουκεβίλ στα προεπαναστατικά Γιάννενα είναι αποκαλυπτικός για την μέθοδο της εξουσίας να αντλεί την δύναμη της από τους γλύφτες πραιτοριανούς, είτε είναι δωσίλογοι στην κατοχή, είτε μπάτσοι των ΜΑΤ, είτε Καστανίδηδες, είτε Ανδρουλάκηδες (ο Πάγκαλος αποτελεί ειδική περίπτωση εξαίρεσης).
-"Βλέπεις" , λέει [ο γιωργάκης] στον Φραντσέζο, "...τούτους τους τζοανταραίους [...τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, τους υπουργούς, τους συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ] που με περιτριγυρίζουν; Ε, δεν είναι μήτε ένας απ' αυτούς οπού να μην του σκότωσα είτε πατέρα [...το κόμμα τους], είτε αδελφό [...τους ψηφοφόρους και τους συναδέλφους τους], είτε κάποιο συγγενή του [...τους συγγενείς τους]".
-"Κι αυτοί", τον ρωτάει ο Πουκεβίλ, "...δεν φοβάσαι ξανά μην τυχόν και θελήσει κανείς να εκδικηθεί τον συγγενή του";
-"...Μα δεν έχουνε τώρα, παρά μόνο εμένα στον κόσμο.
Τους κόλλησα σ' όλους τέτοια ρετσινιά, που δε βρίσκουνε πια που να σταθούν δίχως εμένα.
Όσο πιο βαθιά κυλάνε στον βούρκο, τόσο πιότερο μου είναι αφοσιωμένοι.
Τους θαμπώνω! Με προσκυνάνε οι Σκυπιτάροι μου σαν να 'μουνα θεός.
Τη δύναμη μου την στηρίζω στο χρυσάφι, στο σίδερο και στο ματσούκι, μ' αυτά κοιμάμαι ήσυχος".
-"Μα η συνείδηση σου"; του λέει ο Πουκεβίλ.
Γέλασε ο Αλή πασάς και του αποκρίθηκε με συγκατάβαση:
-"Είσαι ένας απλοϊκός άνθρωπος..."*.
Όσο βαθύτερα κυλάνε στον βούρκο, τόσο περισσότερο κολλάνε στον κάθε Τσολάκογλου, και κάθε γιωργάκη.
*Δημήτρη Φωτιάδη, Καραϊσκάκης, εκδόσεις Ζαχαρόπουλου, Αθήνα 1987, σ. 65
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου