ΠΑΝΤΑ ΨΗΦΙΖΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΑΜΕ ΛΑΘΟΣ

Σήμερα όμως κλαίμε εμείς, και όχι μόνο από τα δακρυγόνα.

Η σημερινή πορεία κατέληξε σε παρανάλωμα, κυρίως της ελπίδας μας, χωρίς να ξεχνάμε και τον ένα νεκρό για τον οποίο δεν ευθύνονται τα ΜΑΤ που ήταν άλλωστε όλως τυχαίως απόντα.
Απέτυχε αυτή η διαμαρτυρία κατά την γνώμη μας σε όλα τα επίπεδα.
Η κινητοποίηση του κόσμου δεν κρίνεται ικανοποιητική.
Χθες στην Αθήνα βρέθηκαν στους δρόμους μόνο 200.000 άνθρωποι, αλλά σήμερα, ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου-τέρατος ήταν άραγε περισσότεροι από 100.000;
Όμως ότι κι αν λένε αυτοί οι αριθμοί, δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός πως (για την Αθήνα μόνο), άλλα 2.000.000 πολίτες δεν βρέθηκαν στους δρόμους ενώ (πιθανότατα) θα μπορούσαν να κατέβουν στην διαδήλωση γιατί και αυτών καίγεται ο κώλος τους, όχι όμως γιατί τον ζεσταίνει ο καναπές.
Πότε όμως κατεβαίνει και κινητοποιείται αυτός ο λαός σε κάτι που τον αφορά ή νομίζει πως τον αφορά;
Ας μείνουμε σε δύο πρόχειρα παραδείγματα!

 Όταν φυσικά η Ελλάδα είχε κερδίσει στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου εννοώ το EURO2004 γέμιζαν τα στάδια και οι δρόμοι με πανηγυριτζήδες κατά εκατοντάδες χιλιάδες.

Επίσης στις 8 Φεβρουαρίου 2004 (σημαδιακή χρονιά) ο γαπ εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μετά από ψηφοφορία, όπου σηκώθηκαν και πήγαν να τον ψηφίσουν περισσότεροι από 1.000.000 πολίτες (τι λέξη κι αυτή!), μέλη και μη του ΠΑΣΟΚ, όντας ο μοναδικός υποψήφιος, ...μαγεμένοι από το νέο πολιτικό ήθος που φέρνει στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Συμπέρασμα: στην μαλακία είμαστε πρώτοι.

Σήμερα το 2011 που γινόμαστε πανευρωπαϊκώς πρωταθλητές στην φτώχεια (και αυτή είναι ακόμα η αρχή), σήμερα που πρέπει να τρέξουμε, και να απαιτήσουμε, και να επιβάλουμε ένα νέο πολιτικό σκηνικό, ...

Σήμερα η Πλειοψηφία Έμεινε στον Καναπέ.

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει μιάνει το μυαλό μας, νομίζουμε πως όλα λύνονται δι' αντιπροσώπου, όπως με την ψήφο για παράδειγμα.