Ω! ΤΙ ΦΟΒΕΡΟ, ΩΙΜΕ

 Μία βόλτα στο διαδίκτυο (πχ e-rooster κλπ), αλλά και στα βιβλιοπωλεία δείχνει συγγραφικό και εκδοτικό οργασμό από κονδυλοφόρους του νεοφιλελευθερισμού, της "πεφωτισμένης" και της εκδοτικής εξουσίας (Συγκρότημα, Φάληρο, Εκδότες-Εργολάβους κλπ).
Το έργο που επιχειρείται μάλιστα δείχνει να είναι τις περισσότερες φορές συλλογικό, το δε πολιτικό φάσμα των αρθρογράφων ποικίλει από την πεφωτισμένη δεξιά μέχρι την δεξιά της αριστεράς κοινός άξονας αναφοράς όλων και επίκλησης το πτώμα της λέξης "Ελευθερία".
Κοινός τόπος όλων, η γενναιοψυχία του γιωργάκη (εδώ ευνοούν τα αφεντικά- συμβούλους του) που μας έσωσε στο παρά πέντε και το αναπότρεπτο των οικονομικών μέτρων.
Είναι δε άξιο προσοχής πως σε όλες μα όλες τις αναλύσεις δεν λείπει το κλάμα (που αναπαράγει τα επιχειρήματα των τηλεοπτικών αστέρων, αλλά και το αντίστροφο φυσικά) για τα αχάριστα πολιτικά νήπια που ζητάνε αέναα δικαιώματα και ροκανίζουν τον πλούτο μέσα από ένα κράτος τροφό, και που η μοναδική αποστολή του πλούτου είναι να διαχέεται σε καθεστώς ελευθερίας σε όποιον δράττεται της ευκαιρίας να τον κατέξει και όλα θα πάνε ρολόι.
Αυτός ο φιλελευθερισμός έχει κοινή συνισταμένη την επίκληση δικαιωμάτων και ελευθερίας των κειμενογράφων, θυμηθείτε και το κλάμα-παραλήρημα του Πάγκαλου και του Άδωνη επειδή καταστρατηγήθηκε από τους απεργούς το δικαίωμα τους να πιούν ουίσκι στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία.

Ο καθένας όμως μπορεί (και πρέπει να μπορεί) να γράφει και να λέει ελεύθερα ότι θέλει.
Προς τι λοιπόν το παρόν σχόλιο;
Απλά μια διαπίστωση που ερμηνεύει και άλλα φαινόμενα όπως τα τάγματα εφόδου των ακροδεξιών, εκτροπές των δυνάμεων καταστολής, πατρικές παραινέσεις ή ακόμα και απειλές σε κινήματα απειθαρχίας (έστω και μη κομματικά ελεγχόμενα) και λοιπά φαινόμενα.

Δηλαδή αυτή η "υπεράνω" αρθρογραφία και ο συλλογικός μαζικός χαρακτήρας που έχει λάβει, σε συνδυασμό με τα ανωτέρω φαινόμενα δίνουν την εντύπωση, αν όχι αποδεικνύουν κιόλας, μια βαθιά επιχειρούμενη διαίρεση στους κόλπους του κοινωνικού σώματος που εξυφαίνεται άνωθεν, όπου θέλουν να μετατρέψουν την αγανάκτηση και το αίσθημα της αδικίας, σε φόβο, σε πανικό, σε μίσος, σε αλληλοφάγωμα και γιατί όχι σε εμφύλιο (για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα μια και καλή για καμιά σαρανταριά χρόνια), σε ωχαδερφισμό και κυρίως αυτό που τους ενδιαφέρει πρωτίστως σε "Π Α Θ Η Τ Ι Κ Ο Τ Η Τ Α".


Ας ξεχάσουμε την Ρώσικη επανάσταση, διότι δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται, δεν τους δίδαξε όμως τίποτε η Γαλλική;

Ίσως όχι, διότι πιστεύουν πως είναι οι συνεχιστές της, στην πράξη όμως είναι "Νεοφεουδάρχες".